Door dit ‘overaanbod’ krijg je in het ‘fotografenwereldje’ soms het idee ‘aangepraat’ dat je heel wat iconische plekken die tot vervelens toe zijn gefotografeerd niet meer fotografeert als je jezelf als creatief fotograaf respecteert. Dat je op zoek moet gaan naar nieuwe iconen, naar nieuwe locaties, naar onontdekte horizonten en verder.

Neem nu foto’s van de Schotse berg Buachaille Etive Mòr of van de melkweg. Daar kijkt niemand meer van op, plat geslagen als we zijn door de dagelijkse stortvloed aan beelden die ons via sociale media of andere kanalen overspoelt en die we hooguit enkele seconden onze aandacht gunnen voordat we naar de volgende foto ‘swipen’. 

Sommigen beschouwen het fotograferen van de Buachaille of de melkweg – al dan niet voorzien van een dubbele belichting met een perfect belichte voorgrond – zelfs niet meer als creatieve fotografie, maar als het fotokopiëren van een foto die de fotografen die je voorgingen al hebben gemaakt.

Et alors … Fotografie is voor mij veel meer dan louter het resultaat: de foto. Het gaat naast de handeling van het fotograferen – voor mij een vorm van meditatie – ook, en misschien zelfs vooral, over de belevenis, het creëren van herinneringen en het genieten van het moment dat je belicht.

Mijn foto van de melkweg bijvoorbeeld – in de verste verte geen hoogvlieger – zal voor mij voor altijd verbonden zijn met de herinnering aan de avond dat ik voor de eerste keer met mijn dochter en zoon naar de melkweg heb gekeken. Samen lekker ingeduffeld op onze rug op een ligstoel. Een herinnering die veel langer zal bestaan dan de 20 seconden die nodig waren om deze opname te belichten. En Mars kregen we er gratis bij.