Het is een aandoening waaraan ik al lang lijd. Maar nooit kon een diagnose worden gesteld. Tot voor kort althans. Nu weet ik wat ik heb. Nu ben ik klaar om ermee naar buiten te komen. Ik lijd aan dendropareidolia. Voilà. het is eruit.
Ik werd op dit spoor gebracht door de Vlaamse schrijfster Sarah Devos in haar column in het Natuur.blad.
Pareidolia is een psychisch verschijnsel waarbij iemand herkenbare dingen meent waar te nemen in alledaagse zaken. Ik zie overal wezens, gezichten en menselijke karaktertrekken in bomen. Soms ook op andere plaatsen. Maar vooral bomen, vandaar dendropareidolia (van het Griekse ‘dendron’ δένδρον wat boom betekent). Ik zie bomen als schaakstukken, ik zie ze onderling contact hebben, ik zie bomen elkaar bijten, bomen die me aanstaren, bomen als wezens op hoge poten en af en toe, als ik geluk heb zie ik één van Tolkiens Enten.
Ik heb heel wat lotgenoten met deze aandoening. Zo is er de Britse fotograaf Simon Baxter die onomwonden toegeeft dat hij bomen niet als bomen ziet, maar als karakters die onderdeel zijn van een verhaal.
Het mooie aan deze aandoening is dat ze onschadelijk is en nauwelijks neveneffecten heeft. Ze is wel besmettelijk en mondmaskers houden besmetting niet tegen. De aandoening is gelukkig ongeneeselijk. Al goed want mijn boswandelingen zouden een stuk saaier worden.
Lotgenoten mogen zich melden. Misschien kunnen we samen een praatgroep oprichten, om een boompje op te zetten … ? DD of zo, Dwangmatige Dendropareidolianen …
