Grote schoonmaak in een ooievaarsnest

Dit jaar broedde een derde paar ooievaars in het Grenspark Kempen~Broek, in de vallei van de Abeek in Stramproy. Het ooievaarsnest is goed te zien vanop een weg en ik ging dan ook geregeld eens langs om te zien hoe het met de kuikens ging. In het begin waren het er drie, na een tijdje slechts twee. Of het natte weer in die periode het einde betekende van het kuiken, of een … intrafamiliale afrekening is me niet duidelijk. De natuur kan soms hard zijn, zeker in tijden van schaarste, maar zo garandeert ze het overleven van de andere kuikens. Of zoiets. De laatste keer dat ik de ooievaars bezocht bleven beide oudervogels in de buurt van het nest foerageren. Geregeld vlogen ze naar het nest om de jongen te voeren. En om de boel op orde te houden. Pubers hun kamer laten opruimen lukt blijkbaar ook bij niet-menselijke kinderen niet altijd… Dus begon moeder aan de schoonmaak. Voedselrestje? Hap, slik, weg. Tak, overboord. Voilà, opgeruimd. En plots had ze een dikke tak vast. Ze had er werk mee om deze los te wrikken, maar slaagde er uiteindelijk in om hem over de rand van het nest te kieperen. Boeiende gedragsobservatie. Maar de verrassing kwam pas thuis, toen ik de beelden op de computer bekeek. Wat volgens mijn observatie een tak was, bleek een … poot van het overleden derde ooievaarsjong te zijn… De arme sloeber heeft blijkbaar wekenlang dood in het nest gelegen. Dat het hele gezin wekenlang bovenop hun overleden gezinslid heeft gezeten, geslapen, gestaan… Ik moet er niet aan denken. De natuur kan soms hard zijn… Of zijn wij mensen de enige die er zo over denken?